Κατά τη διάρκεια του covid19 παρατηρήθηκε πως το μείζον κοινωνικό πρόβλημα της γυναικείας κακοποίησης άρχισε να αυξάνεται αλλά και να αναδεικνύεται. Συνήθως σε περιστατικά κακοποίησης ο δράστης είναι κάποιο οικείο πρόσωπο του θύματος και συχνά ο σύντροφος του, ενώ ως συντροφική βία (Intimate Partner Violence) εννοούμε βίαιες πρακτικές του άντρα που είτε έχουν ως σκοπό να βλάψουν το θύμα είτε όχι. Η βία κατά των γυναικών έχει πολλές μορφές, τη σωματική κακοποίηση, τη σεξουαλική κακοποίηση, τη ψυχολογική – συναισθηματική κακοποίηση και την οικονομική βία ή αλλιώς την οικονομική αποστέρηση ( έλεγχος και διαχείριση των οικονομικών πόρων από τον δράστη).
Η βία κατά των γυναικών δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο που προέκυψε ξαφνικά κατά την καραντίνα, αλλά προϋπάρχει χιλιάδες χρόνια βασιζόμενο στην ανισότητα των φύλων και στις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες και αντιλήψεις, ενώ πάντα θεωρούνταν ένα θέμα “εν τω οίκω”, δηλαδή οικογενειακό και προσωπικό που δεν πρέπει να γνωστοποιείται. Περί τον 18ο αιώνα άρχισε να χτίζεται ένα νομικό πλαίσιο στην Αγγλία και σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ ,θεσπίζοντας τους πρώτους νόμους που αφορούσαν τη συζυγική βία και απαγόρευαν τη βίαιη συμπεριφορά έναντι των γυναικών από τους άντρες τους ωστόσο ακόμα το στάδιο αυτό ήταν ιδιαίτερα πρώιμο σε σημείο να έχουμε μπει αισίως στο 2021,να γίνονται αποτρόπαια εγκλήματα εις βάρος του γυναικείου φύλου, να παραμένουν καθημερινά και αόρατα ενώ ακόμα και όταν γνωστοποιούνται και καταδικάζονται να μην έχουν την ανάλογη βαρύτητα.
Τα δύο τελευταία έτη ωστόσο άρχισε να αναδεικνύεται και με το κίνημα “me too” το φαινόμενο της γυναικείας κακοποίησης. Η απαγόρευση κυκλοφορίας και η από κοινού παραμονή των ζευγαριών στο σπίτι για μεγάλα χρονικά διαστήματα ήταν παράγοντας ανάδειξης του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών και της αύξησης του. Γυναίκες ανά τον κόσμο αναγκάστηκαν να εγκλειστούν με τον κακοποιητή τους υπό την ίδια στέγη βιώνοντας τον φόβο καθημερινά, ενώ εντοπίζεται πως μετά από άρσεις απαγορεύσεων κυκλοφορίας τα περιστατικά δεν μειώνονταν. Αντιθέτως κατά την απελευθέρωση του κόσμου-στα μάτια του δράστη απελευθέρωση της γυναίκας- είδαμε να αυξάνονται οι γυναικοκτονίες.
Δεν είναι αγάπη, δεν είναι έγκλημα πάθους, είναι γυναικοκτονία. Στην Ελλάδα μέσα στο 2021 μετράμε 15 γνωστές γυναικοκτονίες, 15 γυναίκες, 15 ανθρώπους επειδή ήταν γυναίκες. Δεν πρόλαβαν να δράσουν , δεν πρόλαβαν να γλιτώσουν, δεν είναι εδώ, δεν είναι αγάπη.
Κάλεσε το 100 ή τη γραμμή κατά της βίας υπέρ των γυναικών 15900 όλο το 24ωρο. Συμβουλευτικά κέντρα και ξενώνες γυναικών με εξειδικευμένο προσωπικό βρίσκονται σε πανελλαδική εμβέλεια. ,
Καμία μόνη, καμία λιγότερη.
Ηλιάνα Ζάχου
Κοινωνική Λειτουργός
