Ο τίτλος που διάλεξα: ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Μου προτάθηκε και μου ζητήθηκε από το κέντρο ημέρας Ηλιοτρόπιο να περιγράψω μέσα σε 15 λεπτά τη ζωή μου. Ποια ζωή μου?

Την πριν από 8,5 χρόνια η την μετά.  Γιατί η πριν μπορεί να χαρακτηριστεί ως και 15 λεπτά. Η μετά ίσως και αιώνες. Στις 17 Μαΐου το 2011 ο άντρας μου έπαθε εγκεφαλικό μέσα σε ένα λεπτό χάθηκαν τα πάντα από τη ζωή μας.Αν τελικά ξεκινήσω από το πριν, ήμουν γενικά μία χαρούμενη γυναίκα, κουβαλώντας πολύ τρέλα, όρεξη για ζωή με πολλές υπερβάσεις αλλά και πολλά λάθη.

Ήμουνα και θύτης και θύμα, μόνο που δεν το είχα καταλάβει, νόμιζα ότι ήμουν μόνο θύμα. Πόσο εύκολο τελικά είναι να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Σπάνια να φταίμε εμείς για ότι μας συμβαίνει.

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια παλαιών αρχών με «ήθος, αυστηρότητα,  με αρχές» αλλά και μία ανέγγιχτη αγάπη. Μία αγάπη, χωρίς αγκαλιές και φιλιά.

Στα 18 μου χωρίς να σκεφτώ τίποτα απολύτως για να ελευθερωθώ  από τους αυστηρούς κανόνες του σπιτιού, γνώρισα τον άντρα, μου έμεινα αμέσως έγκυος και παντρευτήκαμε, ούτε καν  σκέφτηκα τι έκανα.

Τελικά έφυγα από το σπίτι μου να ελευθερωθώ και φυλακίστηκα σε ένα άλλο σπίτι. Γρήγορα κατάλαβα ότι είχαμε πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες παρόλα αυτά μείναμε μαζί μεγαλώνοντας τα παιδιά μας.

Βασικά εγώ τα μεγάλωσα γιατί έκανε πολλά ταξίδια με τη δουλειά του με αποτέλεσμα να μένω πολλές μέρες του μήνα μόνη μου μαζί με τα παιδιά μου, κλεισμένη μέσα σε ένα διαμέρισμα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ ότι έχω δύο υπέροχους γιους είναι παντρεμένοι και με έχουνε κάνει τρεις φορές γιαγιά.

Όταν πήγα στο κέντρο ημέρας ήμουν σαν χαμένη  και ζητούσα απεγνωσμένα βοήθεια χωρίς να ξέρω το βάθος του προβλήματος μου γιατί τελικά το πρόβλημα ήταν από τη ρίζα του σάπιο προβληματικό.

Ανακάλυψα ότι τελικά δεν αγαπούσα τον εαυτό μου, δεν τον  σεβόμουν.

Τελικά ποια ήμουν εγώ;

Πώς ζούσα τόσα χρόνια;  

Πως  σκεφτόμουν; 

Μετά από 4 χρόνια ατομικής ψυχοθεραπείας σε πολλά διάφορα στάδια αρχίζω να ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Και όχι μόνο. Αρχίζω να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια.

Με περισσότερη αγάπη, με περισσότερη υπομονή, και κατανόηση. Αρχίζω να σέβομαι και να αγαπώ τον εαυτό μου να κάνω πράγματα για αυτόν, όπως διάφορα χόμπι  που με βοηθάνε πνευματικά.

Έχω γραφτεί σε μαθήματα ζωγραφικής   και μαθήματα δημιουργικής γραφής. Η αλήθεια είναι ότι πάντα μου άρεσε η ζωγραφική και ζωγράφιζα. Όπως μου αρέσει και να γράφω. Εξάλλου διατηρώ ένα ημερολόγιο από την εφηβεία μου, και μου αρέσει πολύ και το διάβασμα, λογοτεχνία και  ποίηση. Έχω αρχίσει να βγαίνω με τις φίλες μου, πάω στο θέατρο πάμε για καφέ. Βέβαια για λίγη ώρα όλα αυτά μέσα στην ημέρα. Αφού συγχρόνως δεν παραμελώ τον άντρα μου και είμαι κοντά του τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Κατάφερα να συγχρονιστώ και να είμαι όσο μπορώ παρούσα σε όλες μου τις δραστηριότητες.

Βέβαια έχω παρατηρήσει κάτι, μερικοί φίλοι όταν ακούνε ότι πάω τέσσερα χρόνια σε ψυχολόγο αντιδρούν λίγο περίεργα. Η πρώτη τους απάντηση είναι «αχ Δόξα το Θεό εγώ ευτυχώς δεν χρειάζομαι ψυχολόγο, τα καταφέρνω και μόνη μου μία χαρά». Στην αρχή μου φαινόταν λίγο δύσκολο γιατί αναρωτήθηκα εγώ τι κάνω;

Είμαι τρελή και πάω σε ψυχολόγο;  Όμως κατάλαβα ότι με τη βοήθεια της ψυχολόγου απέχω πολύ λίγο ώστε να επανενταχθώ στους κανονικούς ρυθμούς της    ζωής.

Ο τίτλος που διάλεξα: Αναγέννηση, δεν είναι τυχαίος. Είναι γένους θηλυκού, ετυμολογικά σημαίνει η νέα γέννηση ή η εκ νέου δημιουργία, περίοδος ανάκαμψης και αναμόρφωσης, μετά από περίοδο παρακμής.

Κλείνοντας την ομιλία μου θα ήθελα να σας διαβάσω ένα κείμενο που το έγραψα για την ψυχολόγο μου την κα Β.

 Για αυτήν που με γνώρισε με όλες τις πτυχές της ζωής μου, για αυτήν με την οποία μοιράστηκα όλα τα μυστικά μου. Που με άκουγε πάντα με υπομονή, με αγάπη και ήταν πάντα εκεί για μένα. Χωρίς να αμφισβητεί αυτά που της έλεγα. Κοιτάζοντας τα μάτια της και τις εκφράσεις του προσώπου της κάθε φορά που κάνουμε ψυχοθεραπεία βλέπω μπροστά μου ένα υπαρκτό λόγο για να παλέψω και να νικήσω τις φοβίες μου και  τα προβλήματά μου. Αρχίζει και παίρνει νόημα η ζωή μου πλέον κοντά της, βλέπω έναν μοναδικό άνθρωπο στη γη πού με νιώθει, με συμβουλεύει με  ανεξάντλητη αγάπη και υπομονή. Κάθε φορά που μπαίνω στο κέντρο ημέρας  νιώθω μία ζεστασιά, μία σιγουριά και μία απέραντη αγάπη από όλους το νιώθω!  Πραγματικά.

Από την ομιλία μέλους μας για την κατάθλιψη, στην συμμετοχή μας στο φεστιβάλ ART4MORE 2019